Σάββατο, Φεβρουαρίου 14, 2015

Πενήντα αποχρώσεις του γκρι - Μια απόλυτα ρομαντική ιστορία



Είναι δύσκολο, πραγματικά πάρα πολύ δύσκολο να γράψω ένα κείμενο για το φαινόμενο των Πενήντα Αποχρώσεων και να αφήσω στην άκρη τα πολλά και ποικίλα συναισθήματα μου που προέκυψαν όχι μόνο από την ανάγνωση των βιβλίων, όχι μόνο από την προβολή της ταινίας αλλά και από αυτό τον τόσο άδικο πόλεμο κατά των θαυμαστών της που έχει ξεσπάσει.
Δεν θα ξαναπώ πως μπήκε στη ζωή μου η τριλογία. Το σίγουρο είναι πως την εποχή που την ανακάλυψα, πριν από πέντε ολόκληρα χρόνια, ούτε για αστείο δεν θα μου περνούσε από το μυαλό ότι θα έφτανε μια μέρα που θα μεταφραζόταν στην ελληνική γλώσσα από μεγάλο και γνωστό εκδοτικό οίκο ή πως θα κατέληγε η μεταφορά της στη μεγάλη οθόνη να γίνει παγκόσμια κινηματογραφική επιτυχία.
Ήθελα να μιλήσω καθαρά για την ταινία που παρακολούθησα πριν από λίγες ώρες όμως όσο κι αν πάλεψα να αφήσω στην άκρη τα διάφορα άρθρα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο μου ήταν αδύνατον.
Θέλω απλά να πω σε όλους τους κριτικούς κινηματογράφου που κρίνουν τη συγκεκριμένη ταινία και την κάθε ταινία ότι κάνουν αναμφισβήτητα πάρα πολύ καλά τη δουλειά τους. Ωστόσο αυτό δεν τους επιτρέπει να αποδίδουν χαρακτηρισμούς και να κολλάνε ταμπέλες σε όσους άρεσε η συγκεκριμένη ιστορία – ταινία. Αν θέλουμε να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα σε τι οφείλεται αυτή η τόσο μεγάλη επιτυχία ας αφήσουμε καλύτερα τους κοινωνιολόγους να κάνουν την έρευνα τους και να μας απαντήσουν που είναι οι μόνοι κατάλληλοι.
Εγώ θα καταθέσω τη δική μου άποψη, τη δική μου οπτική γωνία και θα σας μιλήσω ανοιχτά με βάση το συναίσθημα, τις προσταγές της καρδιάς και της ψυχής μου.
Η ιστορία των πενήντα αποχρώσεων δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα σύγχρονο παραμύθι. Θα έλεγα ότι δύο είναι τα παραμύθια τα οποία συνδυάζονται και προκύπτει ένας σύγχρονος πρίγκιπας με μία πολύ σκοτεινή πλευρά, η Σταχτοπούτα και η Πεντάμορφη και το Τέρας. Όπως η Μπέλλα Σουάν στο Twilight – που αποτελεί τη βάση των πενήντα αποχρώσεων – έτσι και η Αναστάζια Στιλ είναι μία σύγχρονη Σταχτοπούτα. Με λίγα λόγια μία καλοβαλμένη, συνηθισμένη κοπέλα που γνωρίζει έναν πλούσιο – αυτοδημιούργητο επιχειρηματία με περίεργα γούστα στο κρεβάτι και τους συμβαίνει θα έλεγα κάτι πολύ φυσικό, ερωτεύονται. Αν δεν κάνω λάθος το να ερωτευτείς δεν είναι εξωπραγματικό ακόμα και τη σημερινή εποχή άρα γιατί είναι τόσο κατακριτέο αυτό ομολογώ πως ακόμα δεν το έχω καταλάβει. Το πόσο πιθανό θα ήταν βέβαια να ερωτευτεί ο πλούσιος τη φτωχή ασήμαντη ή κατά πόσο θα μπορούσε να λειτουργήσει η σχέση τους νομίζω ότι είναι τόσο πιθανό όσο το γοβάκι να ταιριάζει μόνο στη μία και μοναδική Σταχτοπούτα. Θεωρώ λοιπόν υποκριτικό από πλευράς μας να διαβάζουμε ακόμα αυτά τα παραμύθια στα παιδιά μας, να τους καλλιεργούμε δηλαδή από τη μία αυτού του είδους τις ουτοπικές ρομαντικότητες και αργότερα με την ενηλικίωση να δίνουμε μία κλωτσιά και να τα γκρεμίζουμε ταρακουνώντας και χαστουκίζοντας όποιον τολμά να τα πιστεύει ακόμα!
Σε όλη τη διάρκεια της τριλογίας βλέπουμε την Άνα να προσπαθεί να λύσει τα μάγια που έχει κάνει μία «κακιά» γυναίκα στον αγαπημένο της ώστε να μπορέσει να ζήσει μαζί του ευτυχισμένη για πάντα. Αυτό όμως για κάθε πρίγκιπα του είδους που σέβεται τον εαυτό του δεν είναι εύκολο. Ο Κρίστιαν περνά από πολλά στάδια για να μπορέσει να βρει μια άκρη με τα αντικρουόμενα συναισθήματα του ενώ η Άνα είναι η μόνη γυναίκα που έχει ποτέ ερωτευτεί και αυτό δυσκολεύει απεριόριστα τα πράγματα.
Οι πενήντα αποχρώσεις του γκρι είναι μία ρομαντική ιστορία, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο και ως τέτοια θα πρέπει να την αντιμετωπίζουμε. Πρόκειται για ένα σύγχρονο παραμύθι που άγγιξε τις καρδιές εκατομμύρια γυναικών σε ολόκληρο τον κόσμο και αυτό δεν συνέβη κατά τη γνώμη μου λόγω στέρησης ή αμορφωσιάς όπως πολλοί έτρεξαν να πουν αλλά λόγω ανάγκης συναισθήματος.
Πιστεύετε πραγματικά ότι επικοινωνούμε ανοιχτά με τους συντρόφους μας; Πιστεύετε ότι στη σύγχρονη κοινωνία στην οποία όλοι μεγαλώσαμε άσχετα από εθνικότητα ότι οι οικογένειες μας ήταν τόσο ανοιχτόμυαλες ή η ανατροφή μας τόσο φιλελεύθερη ώστε να μην υπάρχουν ενοχές και προκαταλήψεις; Αν πραγματικά λοιπόν θέλουμε να εξετάσουμε το φαινόμενο νομίζω ότι θα πρέπει να στραφούμε αλλού και όχι να καταλήγουμε σε εύκολα συμπεράσματα για χαμηλού επιπέδου νοικοκυρές που δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν.
Γνωρίζω πάρα πολλές γυναίκες που αγάπησαν με πάθος τις πενήντα αποχρώσεις του γκρι και άλλου είδους τέτοιες ιστορίες. Οι περισσότερες – για να μην πω όλες – είναι μορφωμένες, έχουν εργασία πλήρους απασχόλησης και καθημερινά αγωνίζονται σκληρά στην αγορά εργασίας. Έχουν οικογένειες και παιδιά, έρχονται αντιμέτωπες με ένα σωρό προκλήσεις και δίνουν πραγματικά μεγάλο αγώνα για τις οικογένειες τους αλλά και για τα δικαιώματα τους σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο. Αλίμονο μας αν τα τόσα εκατομμύρια γυναικών που αγάπησαν τις αποχρώσεις ήταν άβουλα, ανόητα πλάσματα που ξέρουν να πλένουν μόνο πιάτα…
Δεν θέλω όμως να επεκταθώ περισσότερο σε αυτό. Ο καθένας έχει την άποψη του για τα πράγματα και αυτή είναι σεβαστή. Πιστεύω λοιπόν πως είναι λογικό και εύλογο να μην αρέσει αυτή η ιστορία σε όλους ή να υπάρχουν επίσης πολλοί που απεχθάνονται την ρομαντική λογοτεχνία και τις αντίστοιχες του είδους ταινίες όμως υπάρχουν επίσης κι άλλοι πολλοί που τους αρέσει και δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο θα έπρεπε να λογοδοτήσουν ή να χαρακτηριστούν ως κατώτεροι άνθρωποι.
Η ταινία που κυκλοφόρησε μόλις πριν λίγες μέρες στη χώρα μας θα έλεγα ότι είναι μία καλή μεταφορά του πρώτου βιβλίου της τριλογίας. Έχει κρατήσει όλη την ουσία αφήνοντας τα «περιττά» στην άκρη ενώ οι ηθοποιοί έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν. Η Ντακότα Τζόνσον ήταν πραγματικά μια μεγάλη έκπληξη για εμένα μιας και ομολογώ ότι αρχικά δεν μπορούσα για κανένα λόγο και με κανένα τρόπο να τη δω ως Αναστάζια Στηλ. Ωστόσο κατάφερε να βγάλει στην επιφάνεια πολλά από τα συναισθήματα της ηρωίδας που στο βιβλίο είχαμε την πολυτέλεια να διαβάζουμε το μυαλό της αφού η διήγηση είναι πρωτοπρόσωπη από τη δική της οπτική. Ο Τζέιμι Ντόρναν, πέρα από την εξωτερική του εμφάνιση πιστεύω ότι έχει ήδη αποδείξει τις υποκριτικές του ικανότητες από τις άλλες δουλειές του. Ναι, μπορεί να μην είναι ο Κρίστιαν των ονείρων μου, είναι όμως ένας Κρίστιαν που κρατάει τις ισορροπίες και κατάφερε να φέρει στην οθόνη πολλά από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ήρωα. Προσωπικά μου άρεσε ακριβώς επειδή με τις εκφράσεις του μπόρεσα να διακρίνω την εσωτερική του πάλη και αυτό ήταν μεγάλο στοίχημα κατά τη γνώμη μου.
Η μουσική της ταινίας είναι εξαιρετική, απόλυτα ταιριαστή και δεμένη με τις εικόνες ενώ οι χώροι στους οποίους κινούνται οι ήρωες είναι πραγματικά βγαλμένοι μέσα από τις σελίδες του βιβλίου.
Ωστόσο όσο κι αν προσπάθησα να αφήσω στην άκρη το πλούσιο υλικό των βιβλίων και να παρακολουθήσω ανεπηρέαστη την ταινία αυτό ήταν αδύνατον. Δεν θα το κρύψω πως ενοχλήθηκα αρκετά για μία σκηνή του βιβλίου η οποία δεν υπήρχε. Έγιναν αλλαγές, οι περισσότερες προς το καλύτερο για κινηματογραφικούς λόγους και οι διάλογοι ήταν αλλαγμένοι και πιο συμπυκνωμένοι.
Για τις ερωτικές σκηνές που τόσο μεγάλος λόγος έγινε, πιστεύω ότι προσπάθησαν να το κρατήσουν στο επίπεδο του αισθησιακού και πολύ καλά έκαναν γιατί όπως είπα και πιο πάνω αυτό που έχει σημασία και ουσία στη συγκεκριμένη ιστορία είναι ο ρομαντισμός και ο έρωτας.
Δεν μπορώ να πω ότι ικανοποιήθηκα στο έπακρο από την ταινία αλλά θα ήταν δύσκολο να γίνει αυτό γιατί θα ήθελα να τα δω όλα με λεπτομέρειες κάτι που γνωρίζω πως είναι ανέφικτο. Όμως πιστεύω ακράδαντα πως η «καρδιά» των πενήντα αποχρώσεων ήταν εκεί. Σεβάστηκαν απόλυτα τους θαυμαστές της σειράς και προσπάθησαν όσο το δυνατόν να τους ευχαριστήσουν και αυτή είναι η δική μου αίσθηση.
Αν πάντως κάποιος από εσάς θέλει να μάθει καλύτερα την Άνα και τον Κρίστιαν θα του πρότεινα να διαβάσει τα βιβλία και είναι βέβαιο ότι θα γνωρίσει έναν ιδιαίτερα γοητευτικό κόσμο. Για όσους επιλέξετε απλά να δείτε την ταινία νομίζω ότι θα σας αφήσει μία ευχάριστη γεύση αλλά ίσως να μην μπορέσετε να κατανοήσετε τους λόγους του φαινομένου.
Εν κατακλείδι, οι πενήντα αποχρώσεις του γκρι είναι μια ρομαντική ιστορία για ρομαντικούς ανθρώπους. Το αν είναι ουτοπική ή όχι θα έλεγα ότι δεν με ενδιαφέρει. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη ουτοπική ταινία που βλέπω και ο καθένας μας αγωνίζεται στην προσωπική του ζωή για να φτιάξει τη δική του φανταστική ιστορία. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου