Σάββατο, Φεβρουαρίου 07, 2015

Ονειροπόλα Ελλάδα





Είναι πολύ σπάνιο φαινόμενο για μένα να γράψω ένα κείμενο που να εκφράζει πολιτικές απόψεις και πεποιθήσεις αφού εδώ και πολλά χρόνια δηλώνω με σθένος πως δεν ασχολούμαι με την πολιτική. Ωστόσο τα γεγονότα των τελευταίων ημερών δεν θα μπορούσαν να με αφήσουν αδιάφορη.
Από μικρό παιδί ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά. Ότι δεν μου αρέσει το αλλάζω στον δικό μου κόσμο με τον δικό μου τρόπο. Η μητέρα μου συνήθιζε να με αποκαλεί «ονειροπόλα» και πολύ συχνά μου υπενθύμιζε ότι όφειλα να προσγειώνομαι στη γη. Όμως αυτή η προσγείωση δεν ήταν ποτέ ομαλή για εμένα, θα τη χαρακτήριζα ανυπόφορη.
Οι γονείς μου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στα προσφυγικά σπιτάκια της Νίκαιας καθώς οι πρόγονοί τους είχαν βρεθεί εκεί μετά την Μικρασιατική καταστροφή και η μητέρα μου συνήθιζε να μου λέει πολλές ιστορίες για τα δύσκολα πρώτα χρόνια της γιαγιάς της στην Ελλάδα. Η γιαγιά Αθηνά λησμονούσε την «πατρίδα» της και λαχταρούσε να επιστρέψει εκεί μέχρι την ημέρα που έκλεισε τα μάτια της. Δεν ήταν όμως μόνο οι προσφυγικές ιστορίες αλλά κι εκείνες της κατοχής που καθώς τις άκουγα έφτιαχνα με τη φαντασία μου εικόνες που φάνταζαν πολύ μακρινές.
Όπως και να το κάνεις δεν είναι εύκολο να ακούς πως η γιαγιά σου αναγκάστηκε να πουλήσει τη βέρα της για μια φρατζόλα ψωμί, ούτε ότι ο παππούς σου στήθηκε στον τοίχο του εκτελεστικού αποσπάσματος και γλίτωσε σαν από θαύμα την τελευταία στιγμή.
Θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει πως ήταν παιδί την εποχή του πολέμου, το σχολείο είχε κλείσει και δεν είχε παπούτσια να φορέσει, ήταν ξυπόλυτος. Καθώς μεγάλωνα θεωρούσα πως όλα αυτά ανήκουν στο μακρινό παρελθόν μιας άλλης εποχής και απέκλεια κάθε πιθανότητα ή ενδεχόμενο να ξανασυμβούν κατά τη διάρκεια της ζωής μου. Άλλωστε ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο είχαν πολεμήσει και αντισταθεί οι πρόγονοί μας, για ένα καλύτερο δικό μας μέλλον.
Η πολιτική και οι εκπρόσωποι της δεν με απασχόλησαν ποτέ σοβαρά. Υπήρχαν όμως κάποιες πεποιθήσεις οι οποίες είχαν ριζώσει βαθιά μέσα μου, αποτέλεσμα της ανατροφής, της καταγωγής και όλων όσον περιέγραψα πιο πάνω.
Πριν την οικονομική κρίση, υπήρχε η εποχή της οικονομικής άνθισης όπου η Ελλάδα μπήκε στην Ευρωπαϊκή ένωση και μάλιστα εργαζόμουν σε πολυκατάστημα το 2002 που το νόμισμά μας άλλαξε και θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια αυτής της άχαρης διαδικασίας.
Από την πρώτη στιγμή αρχίσαμε να ξοδεύουμε τα ευρώ σαν να ήταν κατοστάρικα, το χαρτονόμισμα τον πέντε ευρώ αντικατέστησε το πεντακοσάρικο και πάει λέγοντας… Μέχρι τότε κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει το μέλλον και να διακρίνει την ατομική βόμβα της οποίας την περόνη είχαμε μόλις αφαιρέσει.
Ακολούθησε ένας άνευ προηγουμένου δανεισμός και υπερκαταναλωτισμός. Όλα τα πρόβατα πηγαίναμε με μεγάλη χαρά στις τράπεζες να πάρουμε τα προεγκεκριμένα δάνεια, τις πιστωτικές κάρτες που μας προσέφεραν και μάλιστα υπογράφαμε δεκάδες έγγραφα με χαμόγελο στα χείλη χωρίς δεύτερη σκέψη. Η κατρακύλα είχε μόλις ξεκινήσει και εμείς ήμασταν όχι απλά ανίκανοι να βάλουμε ένα φρένο στον ίδιο μας τον εαυτό αλλά σαν εθισμένοι σε κάποιο ισχυρό ναρκωτικό, ξοδεύαμε αλόγιστα δανεικά λεφτά για να αποκτήσουμε τελευταίας τεχνολογίας κινητά, αυτοκίνητα και ρούχα με υπογραφή επώνυμων σχεδιαστών. Το σχοινί γινόταν όλο πιο μακρύ και εμείς τυλιγόμασταν ξανά και ξανά και ξανά ώσπου έφτασε η μέρα και η ώρα να βρεθούμε δεμένοι χειροπόδαρα ενώ παράλληλα οι πολιτικοί, οι νόμιμα εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας δεν μας έκλεβαν απλά αλλά μας ξεπουλούσαν, μας λιάνιζαν, μας στράγγιζαν, μας έστηναν σε ένα άλλο σύγχρονο εκτελεστικό απόσπασμα.
Δύο παρατάξεις η μία μετά την άλλη σαν να έπαιζαν μπάλα σε ένα γηπεδάκι έκαναν πάσες μεταξύ τους και εμείς από κάτω χειροκροτούσαμε, γυαλίζαμε τα παπούτσια τους, προσκυνάγαμε και τους ξαναδίναμε εξουσία.
Ξέρω πως ίσως όλα όσα λέω να μην είναι τόσο απλά επί της ουσίας όμως μην ξεχνάτε πως αυτό το κείμενο το γράφει μία ονειροπόλα που έχει κατηγορηθεί πολλές φορές στη ζωή της, για ελαφρομυαλιά, για αφέλεια και για υπερβολική αισιοδοξία.
Ωστόσο η ονειροπόλα ξεκίνησε να εργάζεται από τα είκοσι της χρόνια, πληρώνει τους φόρους της πάντα στο ακέραιο, είναι νομοταγής, σκύβει το κεφάλι και συνεχίζει να σέρνει τη βαριά μπάλα στο πόδι της αποδεχόμενη τη μοίρα της ώσπου διαπίστωσε δίχως καμία αμφιβολία ότι η χώρα της ήταν εμπλεγμένη σε πόλεμο. Σε έναν πόλεμο που δεν τον κήρυξε ποτέ κανείς ανοιχτά όπως γινόταν στο παρελθόν. Είναι αλήθεια ότι ο σύγχρονος πόλεμος διαφέρει πολύ από εκείνους που της είχαν περιγράψει. Μοιάζει περισσότερο με ένα Matrix όπου σου δίνουν μερικά ψίχουλα και κάποια υποτιθέμενη ελευθερία ώστε να μην αντιλαμβάνεσαι που αρχίζει και που τελειώνει το συρματόπλεγμα.
Δεν πίστευα ότι θα αλλάξει κάτι ίσως επειδή ήξερα πως ακόμα κι αν υπήρχε κάποιος που να θέλει να το κάνει δεν θα τον άφηναν. Όμως οφείλουμε όλοι να παραδεχτούμε πως πριν δύο εβδομάδες σε αυτόν τον τόπο ένα κεφάλαιο έκλεισε και άνοιξε κάποιο άλλο. Ακόμα κι αν η κυβέρνηση τους ΣΥΡΙΖΑ αποδειχθεί κι αυτή ένα «φιάσκο», κάποιο ψεύτικο ιδανικό μου έδωσε κάτι το οποίο είχα ξεχάσει εδώ και καιρό. Ένιωσα και πάλι αξιοπρεπής, το σήκωσα το κεφάλι και τόλμησα να κοιτάξω γύρω μου μα πάνω απ’ όλα ονειροπόλα ή μη, υπόδουλη ή όχι, θυμήθηκα πως είμαι Ελληνίδα! Κανείς μας δεν θα πρέπει να το ξεχνά αυτό ούτε λεπτό και κοινός μας στόχος πρέπει να είναι η πατρίδα μας. Η μεγάλη πληγή που μένει πάντα ανοιχτή και ποτέ δεν επουλώνεται είναι εκείνη η διχόνοια που υπάρχει ανάμεσά μας. Αν όμως αφήσουμε στην άκρη τις διαφορές μας και κάνουμε ένα βήμα μπροστά, αν γίνουμε όλοι λίγο ονειροπόλοι και τολμηροί ίσως λέω ίσως να καταφέρουμε τουλάχιστον να κρατήσουμε την αξιοπρέπειά μας. Ας μην ξεχνάμε όλα εκείνα που πέρασαν οι πρόγονοί μας, την αντίσταση κατά τη διάρκεια της τότε Γερμανικής κατοχής κι ας θυμηθούμε πόσο μεγάλη θέληση είχαν και πόσο υψηλά ιδανικά. Πολλοί θυσίασαν τις ζωές τους γι’ αυτά τα ιδανικά, γι’ αυτή την αξιοπρέπεια. Όλοι ξέρετε πόσο μεγάλο ρόλο έπαιξε η αντίσταση αυτού του έθνους στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, αυτή η μικρή χώρα έχει αποδείξει ότι είναι μια ισχυρή δύναμη γιατί δυνατός δεν είναι αυτός που έχει χρήματα, δυνατός είναι εκείνος που έχει πάνω απ’ όλα αξιοπρέπεια και δεν ξεπουλιέται σε κανέναν!
Όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν λοιπόν να μας στερήσουν το όνειρο είμαι πεπεισμένη ότι δεν πρόκειται ποτέ να τα καταφέρουν. Είμαστε Έλληνες, φωνακλάδες, φιλόξενοι, διαχυτικοί μα πάνω απ’ όλα τίμιοι και περήφανοι για την καταγωγή και τα κατορθώματά μας μέσα στους αιώνες.
Ας μην ξεχνάμε την ταυτότητα μας γιατί τότε κινδυνεύουμε να τα χάσουμε όλα.

Ας φωνάξουμε ΑΕΡΑ για μια ακόμα φορά χωρίς να δειλιάσουμε. Η ιστορία μας έχει αποδείξει ότι είμαστε γενναίοι. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου